Από τη Δευτέρα 10/12/2012, το moirasou.org θα αλλάξει μορφή και θα γίνει portal. Θα ανοίξει και επίσημα τις ¨πόρτες¨ του -σιγά σιγά θα βελτιώνεται- προκειμένου να δεχθεί τις προτάσεις σας, τις σκέψεις σας, τις εξομολογήσεις σας.
Λίγο πριν κλείσω αυτό του το κεφάλαιο, λοιπόν, και ανοίξω το επόμενο, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, με εσάς που με διαβάζετε εδώ και έναν χρόνο, τη στιγμή εκείνη που έμαθα ότι το να μοιράζεσαι είναι τουλάχιστον σπουδαίο, σχεδόν μαγευτικό.
Με την Μαρία, την κολλητή μου, γνωριζόμαστε από το γυμνάσιο. Η φιλία μας, όμως, άρχισε να χτίζεται από την πρώτη μέρα που κάτσαμε μαζί στο ίδιο θρανίο, στην πρώτη Λυκείου. Έκτοτε, είμαστε αχώριστες.
Κι όμως... Τα πρώτα 8-9 χρόνια της φιλίας μας δεν ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί της. Ήξερε τη Βίλυ, από την καλή και από την ανάποδη, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να της πω γιατί η Βίλυ είναι όπως είναι. Γιατί θυμώνει εύκολα, γιατί παρεξηγείται ακόμα πιο εύκολα, γιατί κλαίει συχνά, γιατί ξεσπάει ακόμα πιο συχνά, γιατί γίνεται κτητική, γιατί δεν εμπιστεύεται ολοκληρωτικά κανέναν και πάει λέγοντας. Μπορεί να γνώριζε τις αντιδράσεις μου, δεν κατανοούσε όμως πάντα από πού προέρχονται. Μπορεί να ήξερε το ¨είναι¨ μου, δεν αντιλαμβανόταν, όμως, γιατί το ¨φαίνεσθαι¨ μου ήταν αυτό που ήταν προς τους τρίτους, ακόμα και προς εκείνη κάποιες στιγμές. Κι όμως... Ποτέ, μέσα σε αυτά τα πρώτα 9 χρόνια, δεν ρώτησε. Δεν με έφερε σε δύσκολη θέση. Δεν με πίεσε, δεν με έκανε να μοιραστώ μαζί της πράγματα που δεν ήμουν ακόμα έτοιμη. Ακόμα κι αν δεν ήμουν ποτέ τελικά. Στη θέση της, δεν ξέρω αν θα έκανα το ίδιο. Και ο καιρός περνούσε και εγώ ήθελα να της μιλήσω αλλά δεν ήξερα πώς. Με ποιες λέξεις... Ξέρετε, υπάρχουν κάποια συναισθήματα και βιώματα που δεν χωρούν σε λέξεις ή έστω έτσι νόμιζα μέχρι εκείνο το βράδυ. Το βράδυ που, χωρίς καμία προετοιμασία, χωρίς καμία πρόβα, της τα είπα όλα.
Ήταν καλοκαίρι και το πρωί είχαμε πάει για μπάνιο μαζί με τον Ζήση, έναν ακόμα καλό μας φίλο. Αργότερα ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του για ντουζάκι και ραντεβού το βράδυ στο σπίτι της Μαρίας, καθώς οι γονείς της έλειπαν διακοπές κι εμείς έπρεπε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία. Έφτασα πρώτη. Η Μαρία είχε ετοιμάσει κόκκινο κρασάκι στο μπαλκόνι, είχε ανάψει κεράκια και είχε βγάλει μεζέδες, για να μη γίνουμε ντίρλα. Κάθισε απέναντί μου και γέμισε το ποτήρι μου. Είχε έρθει η ώρα. Της τα είπα όλα. Χωρίς καμία διακοπή. Χωρίς καμία συστολή. Το μόνο που φοβόμουν ήταν η αντίδρασή της. Μήπως θεωρήσει ότι όλα αυτά τα χρόνια την κοροίδευα, δεν την θεωρούσα δικό μου άνθρωπο. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, δεν υπήρξα μέχρι τότε ειλικρινής μαζί της σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Περίμενε να βάλω ¨τελεία¨στην εξομολόγησή μου, σηκώθηκε από την καρέκλα της, ήρθε προς το μέρος μου και με έκανε την πιο γλυκιά αγκαλιά όλου του κόσμου. Δεν με κατέκρινε, δεν μου έβαλε τις φωνές, δεν έβαλε μπροστά τον εγωισμό της. Απλά με αγκάλιασε.
Μια αγκαλιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ γιατί υπήρξε η απόλυτη λύτρωσή μου. Υπήρξε ο λόγος που δεν ξαναμπήκα ποτέ στη διαδικασία να μην είμαι ειλικρινής με όσους αποφασίζουν να είναι μέρος της ζωής μου. Αν θέλεις να είσαι ενεργά στη ζωή μου, θα ξέρεις την ¨αλήθεια¨ μου. Αν πάλι δεν την αντέχουν οι ώμοι σου, δεν ¨τρέχει¨ κάτι. Σεβαστό. Και όσο διαβάζω αυτά που γράφω σκέφτομαι ότι ο αναγνώστης μπορεί να σκέφτεται ότι μου έχει συμβεί κάτι τραγικό. Μπα... όχι... δεν... Απλά ο κάθε άνθρωπος μεγαλοποιεί στο μυαλό του καταστάσεις και πράγματα, ίσως επειδή δεν έχει την ωριμότητα να δει την πραγματική τους διάσταση. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς... Δεν έχει σημασία πώς είναι στην πραγματικότητα κάτι, σημασία έχει τί διάσταση του δίνουμε. Άρα θα ήταν άδικο να υποτιμάς κάτι που για τον άλλον είναι ολάκερη η ζωή του.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί εκείνο το Αυγουστιάτικο βράδυ εγώ έμαθα την αξία του να μοιράζεσαι. Εκείνο το βράδυ διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο λυτρωτικό, τίποτα πιο διδακτικό, τίποτα πιο ουσιώδες. Όταν μοιράζεσαι κάτι, μεταφέρεις τη δύναμή σου με κάποιον μαγικό τρόπο. Δεν έχει νόημα, όμως, να προσπαθώ να σας πείσω. Σας το προτείνω, όμως, να το κάνετε κι εσείς με τη σειρά σας.... Έστω να το δοκιμάσετε, έστω να το ρισκάρετε, έστω να το επιχειρήσετε...
Εξάλλου, κανείς δεν θα σε θυμάται μόνο για τις κρυφές σου σκέψεις...
Ραντεβού τη Δευτέρα 10.12.2012, λοιπόν, στο ανανεωμένο moirasou.org.
Θα σας περιμένω!
Με αγάπη,
Βίλυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου