Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Σιωπή.



Η σιωπή είναι από τα πιο δύσκολα επιχειρήματα για να αντικρούσεις. 

 

 

Σήμερα λέω να διαπραγματευτώ το θέμα της...σιωπής.  
Πριν το κάνω, όμως, μπήκα στον πειρασμό να ψάξω στο λεξικό για τον ορισμό της. Πώς να εξηγήσεις μια τόσο "ρευστή" έννοια; 
Κι όμως...
 
Σιωπή η [siopí] Ο29 : 1. η κατάσταση εκείνου που δε μιλά, δεν απαντά και γενικά δεν εκφράζει τις σκέψεις του ή τα συναισθήματά του.
 
Χμ, ο ορισμός, λοιπόν, μου φάνηκε επιεικώς ελλιπής. Σε ποιό σημείο του άνωθεν ορισμού, συναντάτε τις συνέπειες της σιωπής; Μήπως κάπου υπονοούνται και δεν το διακρίνω; Μήπως θεωρούνται αυτονόητες και δεν είχα μπει μέχρι σήμερα στη διαδικασία να το σκεφτώ;

Δεν ξέρω πώς να χειριστώ τη σιωπή. Με αποσυντονίζει. Με αποδιοργανώνει. Με θλίβει. Με θυμώνει. 
Δεν μπορώ να την διαστρεβλώσω. Δεν μπορώ να την αντικρούσω. Δεν μπορώ να την τιθασεύσω. 
Η σιωπή τα λέει όλα μόνη της και δεν σου αφήνει και περιθώριο να σχολιάσεις, να κρίνεις, να κατακρίνεις, να πεις "όχι, ρε φίλε, δεν έχεις δίκιο".

Η σιωπή σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και με τα μάτια βουρκωμένα. 

Η σιωπή σε ακινητοποιεί. Δεν σου δίνει χώρο να κάνεις ένα βήμα πίσω και δεν σε βοηθάει να κάνεις ένα βήμα μπροστά. 

Αν πρέπει να την παρομοιάσω με κάτι, θα την παρομοίαζα με ένα φάντασμα. Άυλη, άπιαστη, ανύπαρκτη κι όμως τόσο υπαρκτή. 
 
Την σιωπή του άλλου μπορώ να την ντύσω με τα ρούχα που εγώ θέλω. Να της φορέσω κι έναν φιόγκο στα μαλλιά, να την φιλήσω στοργικά στο μέτωπο και να την φωτογραφίσω, δίνοντάς της την μορφή που εγώ επιθυμώ. Δυστυχώς, όμως, πάντα γνωρίζεις τι εννοεί κατά βάθος ο άλλος με τη σιωπή του... Πάντα... Κι ας κλείνεις τα μάτια, κι ας μην χρειάστηκε να κλείσεις τα αυτιά...
 
 Θυμάμαι που γελούσες/ να μείνω μου ζητούσες παιδί...
 
 

                                                    

Δεν υπάρχουν σχόλια: