Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Ταξιδιάρικο...

Εδώ είναι το "ταξίδι"...




Ξύπνημα πρωινό. Γαλλικός καφές. Η βαλίτσα από το πατάρι, ξανά μπροστά στα πόδια μου. Τα διπλωμένα ρούχα της μαμάς κατευθείαν, έτοιμα, στοιβάζονται όπως- όπως. Κλείνω την βαλίτσα, ελέγχω το πορτοφόλι μου με το μηνιάτικο από τον ΟΑΕΔ, φιλάω την γιαγιά μου, με σταυρώνει (όπως κάνει πάντα πριν φύγουμε από το σπίτι) και...καλό μου ταξίδι. Δεν έχω καταλήξει ακόμα προς τα πού πάω. Γιατί, άλλωστε; Ποιός ο λόγος; Κάπου με θάλασσα. Κι ας μην είναι καλοκαίρι. Κάπου να μπορώ να την χαζεύω, κάπου να μπορεί να με παρηγορεί, κάπου να μπορούμε να τα "λέμε". 
Πριν λίγο καιρό, ρώτησα έναν πολύ καλό μου φίλο που μένει μόνιμα στην Αθήνα, πού σχεδίασε να πάει το καλοκαίρι. Κρήτη. Τι καλά!!!!! Πόσες μέρες; "Αυθημερόν. Θα ανέβω στο πλοίο, θα απολαύσω το ταξίδι, θα κατέβω στο λιμάνι, θα πιω έναν καφέ και θα επιστρέψω με το αμέσως επόμενο". Μαγεύτηκα. Ζήλεψα; 
Εσύ μπορεί να φύγεις, τα προβλήματα θα είναι εκεί να σε περιμένουν. Θα περιμένουν να γυρίσεις πίσω, να ξανανοίξεις τη βαλίτσα σου, να πετάξεις, πάλι όπως-όπως τα ρούχα στο πλυντήριο,για να έρθει και η σειρά τους. Μη σου πώ πως όπου και να πας, αυτά θα σε πάρουν στο κατόπι. Θα βρουν τρόπο να τρυπώσουν στη βαλίτσα σου. Στη θήκη με τα εσώρουχα, στην σακουλίτσα με τα καλλυντικά σου, ανάμεσα στα παντελόνια και τα παπούτσια. Ας είναι...
Τουλάχιστον θα έχουμε θέα. Θα φθάσω στον προορισμό μου, θα παρατήσω τις αποσκευές, την αποσκευή, στο δωμάτιο και θα βγω βόλτα. Να περπατήσω, να βγάλω φωτογραφίες, να πιω έναν καφέ, να πιω ένα κρασάκι, άντε ούζο στα πολλά τα κέφια.
Το κινητό μου θα είναι κλειστό. Μόνο στην αδερφή μου θα στείλω ότι είμαι καλά και στην Χριστίνα για να της πω ότι, ναι, την έκανα την τρέλα που λέγαμε. Και να είναι έτοιμη να έρθει να με μαζέψει όταν θα ξεμείνω από λεφτά και "κουράγια". Όταν θα έχω βάλει τις σκέψεις μου σε μια σειρά, έστω και πρόχειρη, όταν θα έχω μπουχτίσει από το μπλε της θάλασσας και την ψύχρα του δωματίου. 
Όταν θα έχω πεθυμήσει τους "συνεπιβάτες" του δικού μου ταξιδιού όλων αυτών των χρόνων, όταν θα έχω αποφασίσει με ποιους δεν θα μπορώ πια να ταξιδεύω στο διπλανό κάθισμα. 
Επειδή καλώς ή κακώς, χρειάζομαι τόσο πολύ ένα ταξίδι, αλλά ξέρω πως "ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ".

Με αγάπη,
Βίλυ


Δεν υπάρχουν σχόλια: