Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή; (Αυτό το παλιοσύστημα...)

Το έχουνε βάλει σύστημα να πάμε πριν την ώρα μας παιδιά στα κυπαρίσσια...

 

Ήταν καλοκαίρι ακόμα, όταν τυχαία το ραδιόφωνο έβαλε το τραγούδι του Κραουνάκη, το Σύστημα. Σαν τώρα τη θυμάμαι τη στιγμή. Είχα αργήσει στο ραντεβού μου και βαφόμουν μπροστά σε έναν καθρέφτη, βιαστικά, ατσούμπαλα, με τέτοιον τρόπο που πάντα συγχίζω την αδερφή μου όταν με παρακολουθεί. Να σου το και το άσμα με την χαρούμενη μελωδία και όπα σου το κούνημα, όπα σου το νάζι, όπα σου το σκέρτσο, λες και ήμουν σε ρεμπετάδικο.Στο ένα χέρι η μάσκαρα, στο άλλο το λίκνισμα. Στο ένα χέρι το πινέλο, το άλλο έτοιμο να πάρει το ντέφι. 

 Ώσπου το μυαλό αποφάσισε να γαντζωθεί στον στίχο. Ώσπου το υποσυνείδητο έγινε συνειδητό και αποφάσισε να αφήσει το ντέφι και να πιάσει την...απόγνωση. "Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή; Ένα δυάρι με κουζίνα το πολύ...". Μπουνιά. Χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Άντε κουνήσου τώρα, άντε όπα, γιατί στρογγυλοκάθησες με εκείνο το βλέμμα στο πουθενά; 

 

 Και ο ένας ο στίχος μετά τον άλλον, να μην σε αφήνουν να πάρεις ανάσα:

 

Όσοι χτυπάνε μάγκα κάρτα στις εφτά/ ξέρουν καλά τι πάει να πει ορθά κοφτά...

Όσοι κρατάνε μάγκα βάρδια ως το πρωί/ μπορεί και να 'ναι σαν το θάνατο σκληροί...

Επίκαιρο; Όσο ποτέ, κι ας γράφτηκε το 1995, σχεδόν μια δεκαετία πίσω.

Μια δεκαετία μετά, η ανθρώπινη ζωή δεν αναβαθμίστηκε. Δυάρι; Ευχαριστημένος να είσαι και με το δώμα, φίλτατε. Φαίνεται ο Φ.Π.Α. 23% δεν υπολογίσθηκε και στο θέμα της "ανθρώπινης ζωής".Εκεί μετράνε άλλα μέτρα και σταθμά, θα μου πεις. Και εγώ δεν θα έχω να ανταπαντήσω τίποτα, θα αρκεστώ στο να κουνήσω άνευρα το κεφάλι μου, πάνω κάτω.

Το άσμα συνεχίζει και λέει κι άλλα. Διάφορα. Μήπως να μετρήσει όλα τα χρήματά της, να πάρει το "γκομενάκι" και να φύγουν για τα Παρίσια; Μήπως να ζήσουν σήμερα και αύριο βλέπουμε; Μήπως τελικά σε κάτι τέτοιο κρύβεται η...λύση; Μήπως να την κάνω κι εγώ; Μήπως να έρθεις κι εσύ μαζί μου;

Το τραγούδι φτάνει στο τέλος του και καταλήγει ως εξής:

"Δύο που αγαπιούνται είναι μάτια μου αρκετοί". 

Πειράζει που, τις τελευταίες μέρες, διατηρώ και για αυτό τις επιφυλάξεις μου;