Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Όταν το "γεια" εμπεριέχει και λίγο "αντίο"!

Επειδή μερικές φορές η ζωή τα φέρνει αλλιώς...

 

 

Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα επέλεγα εγώ πότε θα τερμάτιζα μια σχέση. Πότε θα έκλεινα την πόρτα πίσω μου χωρίς να ρίξω δεύτερη ματιά.  Πότε θα έλεγα το δικό μου "αντίο". Πότε θα έκανα το επόμενο βήμα. Σε έναν ιδανικό κόσμο...

Καλώς ή κακώς, όμως, ούτε ο κόσμος μας είναι ιδανικός, ούτε η ζωή τόσο large, ώστε να σου επιτρέπει πάντα και παντού τέτοιου είδους αποφάσεις να περνάνε από το χέρι σου. 

Κάποιες φορές ο αποχωρισμός θα είναι αποτέλεσμα Θείας παρέμβασης.
Κάποιες άλλες, πιο ανώδυνες, συνέπεια μιας κακής "διαδρομής" μιας ερωτικής, φιλικής, οικογενειακής σχέσης. 
Κάποιες άλλες, πάλι, οι συνθήκες θα είναι αυτές που θα αποφασίσουν, χωρίς σχεδόν να σου δώσουν το λόγο. 

Και θα έρθει εκείνη η άβολη, αμήχανη, συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή που θα πρέπει με το δικό σου μοναδικό τρόπο να πεις τα τελευταία λόγια. Να απολογηθείς, να συγχωρέσεις, να μοιραστείς -έστω και για τελευταία φορά-, να εξηγήσεις, να εξηγηθείς. 
Μπορεί ξαφνικά οι λέξεις να γίνουν λυγμοί, οι λυγμοί να μετατραπούν σε παγωμένο βλέμμα και στο τέλος να πάρουν τη μορφή αγκαλιάς, εκείνης της τελευταίας αγκαλιάς. 
Από την άλλη, μπορεί να μην έχεις καν αυτήν την ευκαιρία. Μπορεί να χρειαστεί να το περάσεις όλο αυτό μόνος, κάτω από την κουβέρτα, χωρίς κλάμα, χωρίς αγκαλιές, χωρίς "ευχαριστώ, να' σαι καλά", δίχως "στο επανιδείν", άνευ "ίσως κάποια άλλη στιγμή...".

Δεν έχω καταλήξει τί είναι αυτό που πονάει πιο πολύ όταν τελειώνει μια σχέση. Οι αναμνήσεις, τα κοινά όνειρα που έκανες και δεν πρόλαβαν να υλοποιηθούν,τα λόγια που είχες προγραμματίσει να πεις αλλά δεν σου δόθηκε η ευκαιρία να τα ξεστομίσεις ή μήπως τελικά αυτό το "τί θα μπορούσα να κάνω αλλιώς, ρε γαμώτο;". Δεν έχω καταλήξει...

Ξέρω, όμως, ότι όλοι οι χωρισμοί πονάνε. Ακόμα κι εκείνοι που ο εγωισμός μας δεν μας αφήνει να το παραδεχτούμε. Κάποιες φορές το πέρασμα του χρόνου θα αποδείξει ότι κάποιοι δρόμοι περπατιούνται καλύτερα όταν είναι χωριστοί, κάποιες άλλες φορές πάλι δεν θα ξέρεις πώς να σηκώσεις καν το πόδι σου για εκείνο, το ένα, επόμενο βήμα. Δεν έμαθες, βλέπεις, να τον περπατάς μόνος σου αυτόν τον άτιμο τον δρόμο. Πάντα είχες εκείνο το χέρι να σε κρατάει, άλλοτε σφιχτά, άλλοτε ανεπαίσθητα. Πάντοτε είχες εκείνο το βλέμμα να σε προσέχει, άλλοτε διακριτικά, άλλοτε επίμονα. Πάντα είχες και πάντα ήθελες να πιστεύεις ότι θα έχεις. 

Και ο δρόμος έφτασε σε αδιέξοδο. Και η μουσική σταμάτησε. Και τα φώτα έσβησαν. Και κάπου εδώ, θα πρέπει να πεις ένα "γεια". Ή μάλλον, ας είμαστε ειλικρινείς, "Αντίο". 

Ίσως κάπως, κάπου, κάποτε...

Ίσως πάλι και όχι...

Υ.Γ. Αφορμή αυτής της ανάρτησης το παρακάτω βίντεο, από την τηλεοπτική σειρά "Είσαι το ταίρι μου". Πόσες φορές θα κλάψω ακόμα, βλέποντάς το;

                                    
                                                


Με αγάπη, 
Βίλυ

Δεν υπάρχουν σχόλια: